Πατριώτες τολμήστε, μεταναστεύστε, ονειρευτείτε! - theinsiders.gr
Του Αθανάσιου Μπατσίλα*
Το οδοιπορικό του Αθανασίου – Δευκαλίωνα Μπατσίλα, ενός Έλληνα εκ Κρανέας Ελλασόνας ορμώμενου, ταιριάζει απόλυτα με τα όνειρα και τα πιστεύω του κάθε Έλληνα, της νέας γενιάς, που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τα χνάρια που θα τον οδηγήσουν σε νέα μονοπάτια, μονοπάτια ευημερίας, επαγγελματικής ανέλιξης, ασφάλειας και οικογενειακής θαλπωρής, μιας και το όπου γης πατρίς της δεκαετίας του 50 και 60 φαντάζει τα τελευταία χρόνια να αποτελεί εφαλτήριο μιας νέας γενιάς, μιας γενιάς που παλεύει να μην αποδεχτεί μοιρολατρικά το μέλλον που του προορίζουν χωρίς την δική του συμμετοχή.
Άδραξα την ευκαιρία να «αυτοαπελαθώ» πολύ πριν κατορθώσω να επαναπατριστώ, μιας και το επαγγελματικό μου πέρασμα στο ελληνικό γίγνεσθαι μετά την επιστροφή μου από τις σπουδές μου στο εξωτερικό, είχε διάρκεια λιγότερη από δυο χρόνια ως διευθυντής ποδοσφαίρου κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στο γήπεδο Καραϊσκάκη και στο Ολυμπιακό Στάδιο και μια 5μηνη παρουσία μου στο αθλητικό σχολείο Λάρισας ως προπονητής ποδοσφαίρου.
Δεν τολμούσα να φανταστώ την παραμονή μου στην Ελλάδα το 2005, όταν πραγματικά τα οποιαδήποτε οικονομικά προβλήματα δεν υπήρχαν σε τέτοιο βαθμό, πόσο μάλλον σήμερα με όλες αυτές τις εξελίξεις στο ελληνικό και παγκόσμιο γίγνεσθαι, παρά ταύτα η όποια παραμονή μου εκείνη την εποχή στην Ελλάδα θα περιοριζόταν σε μια μόνιμη (με το φόβο της απόλυσης σήμερα) θέσης ως δημοσίου υπαλλήλου στην καλύτερη περίπτωση (χωρίς αυτό να είναι ή ήταν κάτι το οποίο είναι κατακριτέο). Ειλικρινά με το κομματικό κράτος το οποίο συνεχίζει να υφίσταται και την άκρατη ασυδοσία αλλά και συνάμα τις πολύ περιορισμένες θέσεις σε στελέχη στο χώρο του αθλητισμού, η μοίρα μου δεν θα ήταν διαφορετική σε σχέση με πολλές χιλιάδες άλλους ανθρώπους της δικής μου γενιάς, ακόμα και με την προσθήκη των διδακτορικών μου σπουδών στο εξωτερικό.
Διανύοντας τον 8ο χρόνο μου στο Κατάρ και δη εμπλεκόμενος άμεσα με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα της χώρας θα μπορούσα να πω ευθαρσώς ότι η διαφορά του Καταριανού ποδοσφαιρικού γίγνεσθαι με το ελληνικό έγκειται στο γεγονός της «ταπεινότητας» αναφορικά με το ποιος είμαι, τι επιδιώκω, πως μπορώ να το επιτύχω. Στην Ελλάδα οι παραπάνω αναφορές, είτε δεν τίθενται (σίγουρα πάντως όχι γιατί θεωρούνται αυτονόητες), είτε το σύστημα δεν βάζει τον εμπλεκόμενο στα αθλητικά και όχι μόνο δρώμενα κόσμο να μπει σ’ αυτή τη διαδικασία. Αντίθετα στο Κατάρ αντιμετωπίζουμε όλα τα παραπάνω ανοιχτά και μ’ αυτό εννοώ ότι η Ομοσπονδία και εν γένει το ίδιο το κράτος είναι ανοιχτό στη γνώση, σε καινούργιες ιδέες και σε διάφορες λύσεις που μπορούν να μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι.
Χαρακτηριστικά θα σας πω, ότι προσπαθούμε να συνεργαστούμε παγκοσμίως με διάφορες υψηλά ανεπτυγμένες ομοσπονδίες και οργανισμούς, να μάθουμε από αυτούς και να χαράξουμε καινούργιες στρατηγικές, προσαρμοσμένες πάντοτε στα δικά μας στάνταρτ. (Με την Ελλάδα και την ελληνική ομοσπονδία έχουμε ξεκινήσει από το 2007 ένα πολύ σημαντικό πρόγραμμα αναφορικά με την ανταλλαγή διαιτητών και την παραπέρα επιμόρφωσή τους). Σίγουρα αυτό δεν αποτελεί πανάκεια, και σαφώς μέσα από αυτή τη διαδικασία, έχουμε πολλές φορές αναπροσαρμόσει τον τρόπο με τον οποίο ενεργούμε, αφού έχουμε πλέον συγκριτικά αναλύσει και τεστάρει διάφορα μοντέλα, παρά ταύτα το Κατάρ αναγνωρίζει ότι η γνώση είναι αυτή που θα βοηθήσει τους ανθρώπους της να συνεχίσουν να πορεύονται και μετέπειτα σε υψηλά επίπεδα, μη εξαρτώμενοι πάντα από τα αποθέματα του φυσικού αερίου ή του πετρελαίου.
Λάθη, σαν πρόσωπα και σαν ομοσπονδία και Καταριανό Ποδόσφαιρο κάναμε, κάνουμε και θα συνεχίσουμε να κάνουμε, άλλωστε γνωρίζουμε ότι μέσα από αυτά βελτιωθήκαμε και θα συνεχίζουμε να βελτιωνόμαστε. Άλλωστε μέσα από αυτή τη διαδικασία έχουμε αναλάβει και διοργανώσει επιτυχώς τόσο πολλά διεθνή αθλητικά γεγονότα. Η αποδοχή λοιπόν του ότι γίνονται λάθη και ότι πρέπει να προσβλέπουμε προς επίλυση δίχως μοναχά επίρριψη ευθυνών είναι ένα από τα «λάθη» του ελληνικού ποδοσφαίρου, που ακόμα και τώρα οι παράγοντες και η πολιτεία δεν είναι έτοιμοι να αποδεχτούν και συγκριτικά εμείς προσπαθούμε να αποφύγουμε. Θα ‘λεγα ότι στο Κατάρ θα μας ταίριαζε απόλυτα το απόφθευγμα του Ρούζβελτ «ο μόνος άνθρωπος που δεν κάνει λάθη, είναι εκείνος που δεν κάνει τίποτα» και της γυναίκας του Ελεανορ «Να μαθαίνεις από τα λάθη των άλλων γιατί δεν μπορείς να ζήσεις τόσο πολύ για να τα κάνεις όλα μόνος σου».
Η γνώση είναι δύναμη, και επιστήμη ποιητικής ευδαιμονίας. Αλλαγή νοοτροπίας στους συλλόγους, τις ομοσπονδίες, τις ακαδημίες. Οι Ελληνες έχουν ταλέντο… Χρειάζεται πάντα κάποιος να το αναδύει, να το αναδεικνύει και να θέτει στέρεες βάσεις για τη συνέχιση. Η γνώση δεν δίνεται, αλλά κατακτιέται. Στην Ελλάδα, και αυτό είναι η κατάντια των πολιτικών μας και εν γένει συμπεριφοράς των ποδοσφαιρικών παραγόντων που είναι «παντογνώστες», όλοι οι κατεξοχήν «ποδοσφαιρικοί ειδήμονες» είναι αδαείς και σίγουρα δεν είναι ταγοί της αθλητικής κουλτούρας που θα έπρεπε να μας διέπει και αυτό πιστεύω είναι το μεγάλο μειονέκτημα της ελληνικής ποδοσφαιρικής κοινωνίας.
Δυστυχώς η μεταολυμπιακή Ελλάδα δεν ευέδωσε ποτέ, η ακόμα καλυτέρα δεν υπήρξε ποτέ και αυτό ήταν αποτέλεσμα της μη μεταλαμπάδευσης και μη κληροδότησης συνέχειας στην Ελλάδα ή αν θέλετε στην Αθήνα μετά το 2004. Κίνητρα δεν δόθηκαν ποτέ, γιατί κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να φροντίσει γι’ αυτό. Χαρακτηριστικά θα σας πω, ότι σε μια συνάντηση που είχαμε με την οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 στο Λονδίνο, μας είπαν ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα το οποίο έχουν ενεργοποιήσει εδώ και 2 χρόνια γι’ αυτό ακριβώς το λόγο και αισθάνονται ότι το ξεκίνησαν ήδη αργά! Αρα για τί κίνητρα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την μεταολυμπιακή Ελλάδα όταν όλα τα πλάνα, ή οποιαδήποτε έγιναν, ξεκίνησαν να υπάρχουν μετά το 2005!
Η Ελλάδα, δυστυχώς, επιστρέφει στις δεκαετίες του 50 και 60 με τη νέα γενιά να προσπαθεί να βρει δουλειά σε χώρες του εξωτερικού. Σαφώς και θα ενθάρρυνα μια τέτοια απόφαση, από τη στιγμή που δεν υπάρχει παρόν και εγγύς μέλλον στην Ελλάδα. Ήδη δέχομαι εκατοντάδες εμαιλ και τηλεφωνήματα από γνωστούς και αγνώστους που προσπαθούν να κάνουν μια αρχή στο εξωτερικό. Δυστυχώς, η αγορά του Κατάρ, ένεκα και του πληθυσμού της, αν εξαιρέσεις τις κατασκευές, είναι περιορισμένη και δεν θα μπορούσε από μόνη της να απορροφήσει δεκάδες ή εκατοντάδες ανθρώπους στο αθλητικό γίγνεσθαι. Αυτονόητα, προς το παρόν, οι επιλογές για ενασχόληση στον αθλητικό τομέα στο Κατάρ είναι περιορισμένες.
Σίγουρα τα στοιχεία που βγήκαν στον αέρα το περασμένο καλοκαίρι για τη διαφθορά στους κόλπους του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν ήταν ότι καλύτερο για τον ελληνικό αθλητισμό. Ο ίδιος σαν Έλληνας έγινα αποδέκτης αρνητικών σχολίων από διάφορους διεθνείς οργανισμούς και βεβαίως και από το Κατάρ, μιας και η εκτεταμένη διαφθορά στους κόλπους του ελληνικού ποδοσφαίρου έγινε πέρυσι το καλοκαίρι πρώτο θέμα.
Η σημερινή κατάντια της πολιτικής μας ζωής, περιχέεται και στους κόλπους του αθλητισμού, αφού ο αθλητισμός είναι ένας μικρόκοσμος της υπάρχουσας κατάστασης. Αναζητώντας το αύριο, δημιουργούμε το εφαλτήριο για την απαρχή της ζωής μας, μέσα από τα όνειρα μας πλάθουμε το μέλλον μας, μέσα από την ελπίδα παραμένουμε ζωντανοί. Δυστυχώς το μόνο που έχει απομείνει στην νέα γενιά – και επικεντρώνομαι πιο πολύ στη νέα γενιά γιατί αυτοί είμαστε που αναζητούμε, ονειρευόμαστε, ελπίζουμε τα μάλλα – είναι η ελπίδα της επιβίωσης που αυτόματα καταργεί όλα τα παραπάνω, όχι γιατί δεν θέλουν, απλά δεν τους έδωσαν ποτέ την ευκαιρία να ονειρευτούν… να ελπίζουν δίχως το φόβο της καθημερινής επιβίωσης και ενός αβέβαιου μέλλοντος που ούτε καν ονειρευτήκαν ποτέ!!
Είμαι πεπεισμένος, ότι τα λόγια του Αρχιμήδη αντικατοπτρίζουν απόλυτα το πιστεύω μου για όλους εμάς τους Έλληνες και το μέλλον μας, αν κάποτε μας αφήσουν ξανά «Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω»
(δωσ’ μου ένα μέρος για να σταθώ και θα κινήσω τη γη, η μετάφραση στο περίπου)
*Ο δρ Αθανάσιος Μπατσίλας είναι Εκτελεστικός Διευθυντής της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας του Κατάρ, εκ των βασικών συντελεστών της επιτυχίας ανάληψης του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022 από το Κατάρ.